The fart perplexion

Υπάρχουν πολλές φορές που έχω δηλώσει ότι προσπαθώ να είμαι ένας αποστασιοποιημένος παρατηρητής της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Τουλάχιστον αυτής για την οποία έχω προσωπική εμπειρία, καθώς ούτε κοινωνιολόγος το παίζω ούτε και ψυχίατρος.

Υπάρχουν ορισμένα πράγματα που δεν καταλαβαίνω ή για να το θέσω καλύτερα κάνω πως δεν καταλαβαίνω, γιατί δεν μου αρέσουν τα προφανή, λογικά συμπεράσματα που προκύπτουν.

Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο γράφω στο internet εδώ και οκτώ χρόνια. Και δεν είμαι ο μόνος, καθώς υπάρχει ένας μικρός κύκλος από τους τελευταίους επιζήσαντες αυτού του ευγενούς χόμπι. Δεν θα πω ότι ποτέ δεν στεναχωρήθηκα για την μικρή ανταπόκριση που είχαν τα γραφόμενα μας, αλλά μέσα στα τόσα χρόνια φιλοσόφησα αυτήν την ασχολία. Η ουσία είναι ότι αφήνεις ένα μικρό κομμάτι του πραγματικού σου εαυτού στον ηλεκτρονικό ωκεανό και αυτό κατά μία έννοια είναι μια μορφή αθανασίας.

Ακόμη και σήμερα διαβάζω τα σχόλια του Παναή, που έφυγε πριν μερικές μέρες και είναι σαν να είναι ακόμη εκεί, ψάχνοντας ένα ένα τα γράμματα στο πληκτρολόγιο του... :)

Αφήνεις τα αποτυπώματα σου για όποιον τύχει να τα βρει, αλλά παράλληλα αποκαλύπτεις τον πραγματικό σου εαυτό και τις σκέψεις σου, ελπίζεις, σε αυτούς που θέλουν να σε γνωρίσουν και ειδικά σε αυτούς που αποκαλείς φίλους.

Δεκτό, εν έτη 2013 φίλος είναι κάποιος που σου έκανε αίτηση στο facebook... όχι για εμάς τους γέρους όμως...

Πώς λοιπόν θα ερμήνευε κάποιος την απόλυτη αδιαφορία των "φίλων" σου για την ίδια σου την προσωπικότητα; Γιατί στα blog μας δεν αναλύουμε την αγωνιστική εικόνα του ΠΑΟΚ, ούτε τα ζώδια, γράφουμε αυτά που σκεφτόμαστε, γράφουμε αυτό που είμαστε.

Η δυστυχής προφανής απάντηση είναι ότι απλά δεν τους νοιάζει. Ότι δεν δίνουν έναν ιπτάμενο γαμώτο, a flying fuck, όπως θα έλεγαν οι φίλοι μου οι Αμερικάνοι. Και αυτό είναι ταυτόχρονα θλιβερό αλλά και αποκαρδιωτικό.

Η προφανής απάντηση είναι ότι είτε νιώθουν άβολα με το να γνωρίσουν το ποιος πραγματικά είσαι είτε ότι κουράζονται με το να ασχοληθούν. Προφανώς υπάρχει κίνδυνος πνιγμού με προσωπικότητες που δεν έχουν βάθος ατάκας ή δεν θυμίζουν κάποια περσόνα από τηλεοπτικό σήριαλ.

Οι δικαιολογίες που έχω ακούσει είναι πολλές και λυπάμαι αλλά είναι ακόμη πιο θλιβερές από την προφανή διαπίστωση.

Και μετά για εμένα υπάρχει και η μουσική. Οι Faded Line. Όσοι δεν έχουν ασχοληθεί με κάποια μορφή τέχνης δεν μπορούν καν να ξεκινήσουν να φαντάζονται πόσα πράγματα επενδύει κάποιος σε μια τέτοια μορφή έκφρασης. Είναι όπως το να γράψεις ένα προσωπικό κείμενο, αλλά επί χίλια.

Και όμως οι ίδιοι "φίλοι" δεν μπαίνουν καν στον κόπο να ακούσουν τι έχεις να πεις...

Ξέρω ότι είναι δύσκολο να το καταλάβει κάποιος, αλλά δεν περιμένω εύσημα, αυτά δεν έχουν την παραμικρή σημασία, περιμένω απλά το να επενδύσει ο άλλος μερικά λεπτά από το χρόνο του για να ακούσει τι έχω να πω...

Δύσκολο να βρει κάποιος χρόνο...

Το πιο προσβλητικό, για εμένα προσωπικά, είναι τα like της παρηγοριάς. Τα like του facebook έχουν γίνει κάτι σαν τα μαζικά sms που έστελναν κάποιοι στις γιορτές, για να βγουν από την υποχρέωση... Δεν με ενδιαφέρει το γαμημένο το like. Με ενδιαφέρει να αφιερώσεις δέκα γαμημένα λεπτά και μετά να μου πεις ότι δεν σου άρεσε καθόλου, ότι είναι απαράδεκτο και θλιβερό. Τουλάχιστον αφιέρωσες τόσο χρόνο για τον "φίλο" σου.

Βλέπετε τα εισαγωγικά πάνε στην νέα έννοια του "φίλου" στην εποχή του ρηχού σοσιαλάιζινγκ.

Κάποτε όταν έβγαζα κάποια παλιά κομμάτια ένας ανώνυμος έμπαινε και με έβριζε. Ξέρετε κάτι, τον εκτιμώ περισσότερο. Τουλάχιστον αφιέρωνε μερικά δευτερόλεπτα από τον χρόνο του για να ακούσει και να πληκτρολογήσει. Διάολε το πιο πιθανό θα ήταν να με είχε κάνει και "φίλο" στο facebook...

Αξιότιμοι "φίλοι" μου λυπάμαι που δεν είμαι κάποιος που γράφω για lifestyle μαγαζιά, που δεν παίζω μουσική για χαμένες αγάπες, δεν είμαι αθλητής, επιτυχημένος επαγγελματίας, ταξιδευτής και δεν έχω δουλειά σε κάποια εξωτική χώρα ώστε να υπερηφανεύεστε για εμένα στις παρέες σας.

Λυπάμαι πολύ που είμαι μια φωνή παρία. Είναι ο μόνος ρόλος που δεν θα αλλάξω ποτέ και είναι το μόνο πράγμα για το οποίο είμαι υπερήφανος.

ΥΓ1. Ένα χαίρε στον κύκλο των βλαμμένων ποιητών της μπλογκόσφαιρας (ξέρουν ποιοι είναι) και σε όσους με τίμησαν ακούγοντας τη μουσική μου ή διαβάζοντας τα λόγια μου.
ΥΓ2. Ο τίλος εμπνευσμένος από τους τίτλους του Big Bang Theory :p
Από το Blogger.